Een gevechtskunst als het Japanse ju-jitsu, is een traditionele krijgsmethode die de samoerai moest beheersen ingeval hij zonder wapens tegenover zijn vijand kwam te staan.
Het ideogram voor 'ju' mag dan van oorsprong de betekenis hebben van meegaand, soepel en buigzaam, het oude ju-jitsu (12de –19de eeuw) was dat zeker niet.
Het was integendeel een keiharde, agressieve vechtmanier, die zowel aanvallend als verdedigend van opzet was.
Het ging er in wezen om wie van de twee er levend uit de strijd kwam.
Vanaf het einde van de 17de eeuw ontstonden er in Japan duizenden ju-jitsuscholen. Maar ook buiten de Japanse grenzen werd de sport populair en ontwikkelde zich verder.
Het hedendaagse ju-jitsu is een moderne zelfverdedigingmethode.
Als basistechnieken worden verplaatsingen (ontwijken), bevrijdingen, worpen (en valtechnieken), houdgrepen, opleidingsgrepen, klemmen, verwurgingen, stoten en stampen aangeleerd.
De tweede stap die gezet wordt, is het samenvoegen en het praktisch gebruiken van de eigengemaakte kennis.
Dit gebeurt d.m.v. randori of oefengevechten (afstand en contact).
De laatste jaren kent ju-jitsu in Europa en België een groeiende opkomst.
Dit is voor een groot deel te danken aan de organisatie van wedstrijden en kampioenschappen (Duo-System en Fighting-System).
In België zijn reeds meerdere ju-jitsufederaties opgericht. Slechts één ervan is Europees en internationaal erkend, nl. de Vlaamse Ju-jitsu Federatie (VJJF).
Zij is ook als enige door het BOIC erkend.
